still ill

05:00 AM

Εξοικειωμένος στην περιπλάνηση,επιστρέφεις πάντα σε αυτό που θέλεις να αποφύγεις.
Το να νιώσεις,να αισθανθείς,χωρίς το σώμα σου.Και τα πράγματα που αφήνεις να μη ματαιωθούν είναι λίγα.Απλά.
Στίχοι,διαδρομές,στιγμές.Όταν αυτά συναντηθούν διαβάζεις κάτι τέτοιο:
"Κορίτσι-εξουσία του λεωφορείου μέσα στο βράδυ
κάθεσαι πλάι μου όπως
ξανθόν άνθος πίσω από φράχτη όπως
άστρο που περπατάει στον κόρφο μου
κι όμως μου λέει:Θα φύγω.
Κάθεσαι πλάι μου βουλιάζεις μές στα μάτια μου
όπως σ'ένα τοπίο που θέλεις μα δεν μπορείς να τ'αγαπήσεις
σχεδιάζοντας μες στη σιωπή που σε κρατάει δεμένη
τον αγαπημένο σου.
Πάντα πνιγμένη μες στα μάτια μου
πάντα δεμένη απ'τη σιωπή
αναπολώντας μουσικές παλιές να 'ρθουν και να σε λευτερώσουν
μα οι μουσικές δεν έρχονται κ'εσύ
κάθεσαι πλάι μου
πάντα πνιγμένη μες στα μάτια μου
πάντα δεμένη απ'τη σιωπή
με την καρδιά σου λαβωμένη σαν μικρό πουλί
με την ομορφιά σου ακυβέρνητη σαν μικρό παιδί
κάθεσαι πλάι μου
σαν άνθος και σαν άστρο και σαν έρωτας που θέλει
μα δεν μπορεί.

(Θωμάς Γκόρπας,Ομόνοια-Άνω Πετράλωνα)"

posted by still ill @ 4:02 AM